29 mei t/m 25 juni, 2013

De opdracht was: Maak je eigen Habitat.
Uitleg die wordt gegeven aan dit begrip zijn:

Een habitat is de plaats of het soort gebied waar een organisme of populatie van nature voorkomt.

Ofwel een habitat is:
Het natuurlijke leefgebied van een organisme.

Dan wel een habitat is [vanuit het latijn "het bewoont" ], omvat de plaatsen waar een bepaald organisme voorkomt, doordat de abiotische factoren van die plaatsen voldoen aan de eisen en toleranties die het organisme stelt om te kunnen overleven, groeien en zich voortplanten. Een synoniem is leefgebied of leefomgeving.
Natuurlijke verblijfplaats, tijdelijk of permanent.

Tegelijk met het krijgen van deze opdracht, werd ook mijn ouderlijk huis verkocht. Dit maakte bij mij allerlei belevenissen los en de constatering dat mijn veilige nest mij ging verlaten. In dit nest werd een inventaris bewaard waarin ik ben opgegroeid en welke inventaris allerlei herinneringen bevat. Bij het opruimen was telkens de vraag wat te bewaren, wat weg te gooien etc. Met welk doel zou ik dingen bewaren? Het werd me duidelijk dat voor een aantal zaken dit een definitief afscheid zou betekenen van de omgeving waarin ik ben opgegroeid. Ik zou veel dingen achterlaten, allerlei zaken uit de herinnering van mijn jeugd. Dit afscheid nemen van de materiële zaken van mijn geschiedenis valt nu samen met het afscheid nemen van mijn moeder van 95 jaar waarmee ik langzamerhand ook geen herinneringen meer kan delen, vanwege haar ouderdomsdementie. Ik wil enige zaken uit mijn ouderlijk huis in mijn expositie m.b.t. mijn Habitat tonen, omdat ze voor mijn thuisgevoel belangrijk waren. Dit is onder meer een koekoeksklok, welke jarenlang heel vertrouwd in onze keuken hing. Verder een koperen hertenkopje en de bekende bakelite stopcontacten terwijl op de slaapkamervloeren de bekende balatum lag. Ik heb resten van balatum gevonden op de schappen van de voorraadkelder. Deze balatum lag vroeger op de vloeren van de slaapkamers. De balatum kende diverse prints. Tot slot toon ik enige dekens die zo kenmerkend waren op de bedden van een slaapkamer in de tweede helft van de 20e eeuw.

Op de laatste dag dat het huis nog ons eigendom was, ben ik een laatste rondje gaan maken. Mijn oog viel toen op een schilderij [reproductie], van het “Huilende Kind”. De blik van het kind trof me en die ervaring nam ik mee. Met het “Huilend Kind” kon ik mijn Habitat wel compleet maken. Ik herinnerde me dat deze reproductie in vele Brabantse huiskamers hing. Het bracht me op het idee om een heel stel reproducties te verzamelen om daarmee dit gegeven sterker te laten overkomen.

Er ontstonden twee ideeen, die ik beide graag vorm wilde geven. Ten eerste een groot NEST bouwen van wilgenhout, wat veiligheid en geborgenheid van mijn eigen nest moest uitdragen. Dit nest was ik immers verloren nu het ouderlijk huis verkocht was. Daarnaast had ik het symbool van het Huilend Kind wat zijn verdriet toont om wat dan ook. Ik herkende mezelf in dit verdriet wat ik voelde n.a.v. het verliezen van mijn vertrouwde warme nest.

Om een verzameling Huilende Kinderen bij elkaar te krijgen heb ik toen een oproep gedaan via het Eindhovens Dagblad. Hierop kreeg ik al snel van de redactie wat ik wilde met die reproducties? Waren deze bestemd voor de verkoop? Toen men hoorde dat ik die Huilende Kinderen wilde gebruiken voor mijn eindejaarstentoonstelling van Arendonk, vroeg men mij om een interview. Er volgde snel een prachtig verslag van dit gesprek. Hierop volgde een dertigtal reacties waarover ik afzonderlijke verslag maak in een aparte bijlage. We hebben een tocht van 500 km gemaakt dwars door Oost-Brabant, waarbij we vele reproducties hebben opgehaald. Ik maakte van elke bezoek een kort verslag. Ik maakte van elke eigenaar een foto met het aangeboden schilderij. Alle gulle gevers kregen van mij een herinneringsfoto van het Huilend Kind waarmee ik in de krant stond afgebeeld. Daarnaast gaf ik een uitnodiging voor de expositie in Bergeijk. Enige weken later nam het Eindhovens Dagblad het initiatief om een reportage te maken van mijn zoektocht naar het Huilend Kind. Dit werd wederom een mooi verslag.

terug naar boven